หมูหัน
   จังหวัดนครปฐมชาวบ้านแถบนั้นนิยมเลี้ยงหมูกันเป็นส่วนมาก เพื่อเอาไว้ขายให้กับพ่อค้าที่มากว้านชื้อไปฆ่าเอาเนื้อมาส่งขายอีกทีหนึ่ง รายได้จากการเลี้ยงหมู นับว่าพอเลี้ยงชีวิตไปได้ไม่ถึงกับรวยอะไร คนที่ร่ำรวยจริง ๆ มักจะเป็นพวกพ่อค้าคนกลางที่มารับซื้อหมูไปส่งโรงฆ่าสัตว์

   ในบรรดาพ่อค้ารับซื้อหมูนั้นในย่านนั้นมีเพียงไม่กี่คน มีอยู่คนหนึ่งที่ชาวบ้านรู้จักดีคือ นายมี นายมีนั้นมีภรรยาชื่อติ๊ม มีลูกด้วยกัน ๒ คน นายมีอายุได้ ๔๐ เศษ ฐานะจัดอยู่ในระดับผู้มีอันจะกินคนหนึ่งในตำบนนั้น นอกจากจะมีอาชีพกว้านชื้อหมูเอาไปขายแล้ว ที่บ้านยังเลี้ยงหมูเอาไว้อีกร่วม ๓๐ กว่าตัว

   นายมีมีนิสัยที่แปลกอยู่อย่างหนึ่ง คือชอบกินหมูหันเป็นชีวิตจิคใจ แต่หมูที่จะนำมาทำหมูหันนั้นจะเลือกเอาเฉพาะลูกหมูเล็ก ๆ มีอายุแค่ ๗-๘ วัน ที่เรียกว่านมหมูซึ่งเป็นลูกหมูที่ยังไม่อดนม ตัวเล็กนิดเดียว แกว่า เนื้อมันอร่อยลิ้นดี ถ้าลูกหมู ๑๑ - ๑๒ วัน นายมีจะไม่เอาอย่างเด็ดขาด จากการที่การชอบกินลูกหมูอายุน้อย ๆ หมูที่นายมีเลี้ยงเอาไว้จะเป็นเพศเมีย หมูแม่ทั้งสิ้น ถึงแม้จะเลี้ยงลูกไว้หลายสิบตัว แต่บางครั้งหมูที่เลี้ยงเอาไว้ออกลูกมายังไม่ทันให้แกกิน

   เนื่องจากต้องกินทุกวัน วันละตัวสองตัวก็ไม่เบื่อ ลูกหมูนายมี ที่เกิดมาน้อยนักที่จะรอดชีวิตถึงวัยเติบโตขึ้นมาได้ เพราะแกเล่นกินกันหมดเป็นครอกเป็นเล้า วันไหนไม่มีลูกหมูจะมาหัน แกจะเที่ยวขอซื้อลูกหมูจากชาวบ้านเล็ก

   บ่อยครั้งที่แกมาขอซื้อลูกหมูจากบ้านนายเล็ก ซึ่งขณะนั้นลูกหมูยังเล็กขนาด ๑๐-๑๒ วัน นายเล็กกล่าวว่า เคยเดินผ่านหลังบ้านนายมีขณะกำลังฆ่าหมู นายมีเห็นเข้าจึงเรียกให้นายเล็กมาช่วยควักเครื่องในตอนที่นายมีเรียกนายบุญโลมไปช่วยนั้น ได้ฆ่าลูกหมูไปแล้ว ๔-๕ ตัว

   ขณะที่ทำหมูนั้น นายเล็กสังเกตุเห็นลูกหมูที่อยู่ในแข่งอีกร่วม ๓๐ ตัว ลูกหมูเหล่านั้นส่วนใหญ่นอนซมลืมตาปรือ ด้วยท่าทางอิดโรย มีเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้นที่พอจะยืนได้ แตก็เซซังโงนเงนจะล้มมิล้มเเหล่ นายเล็กเข้าใจว่า นายมีซื้อเอาหมูเป็นโรคมา จึงแกล้งพูดว่า

   “ โอ้โฮ เอาหมูเป็นโรคมาเลี้ยงคน ใครจะกินเข้าไปลง ”

   “ ใครว่าหมูเป็นโรค ” นายมีหันมาหันมาพูดเสียงเขียว พร้อมกับชี้ไปที่ลูกหมูในแข่ง “ โง้แล้วยังอวดดี ข้าให้หมูมันกินน้ำโวย ไม่ให้กินนม ” พูดแล้วหัวร่อชอบใจ

  “ ให้มันกินน้ำทำไม ”

   “เอ้อ ไม่ต้องรู้หรอก รับรองว่าหมูพวกนี้ไม่มีโรค พรุ้งนี้มากินแล้วจะติดใจ”

   นายมีคุยโอ่ พร้อมกำด้ามมีดกรีดท้องหมู เสียงแคว่ก แล้วโยนให้นายเล็กช่วยควักไส้ออกมา

   วันรุ่งขึ้น นายเล็กไปกินลูกหมูหันรู้สึกอร่อยจริง ๆ ทำให้อยากกินหมูหันนายมีเป็นครั้งที่ ๒ แต่ไม่มีโอกาส วันหนึ่งเป็นวันที่นายเล็กบอกว่า ต่อให้หมูหันนายมีอร่อยสักแค่ไหนก็ไม่ขอกินอย่างเด็ดขาด นายเล็กจำได้ว่า วันนั้นเป็นวาระช่วงหมูขาดตลาด เพราะก่อนหน้านี้ราคาหมูตก ชาวบ้านไม่กล้าเลี้ยงมาก กลัวขาดทุน ทำให้นายมีขาดลูกหมูที่จะนำมาอาหาร

   นายมีเดินเที่ยวหาลูกหมูอยู่หลายบ้าน จนมาถึงบ้านนายเล็กซึ่งบังเอิญยังมีลูกหมูซึ่งยังไม่อดนมตามขนาดที่นายมีต้องการ วันนั้นพ่อนายเล็กไม่อยู่บ้าน นายมีขอชื้อจากแม่นายเล็ก แต่แม่นายเล็กไม่กล้าขายให้ เพราะการขายลูกหมูเล็ก ๆ เช่นนี้มีกำไรน้อย อีกอย่างหมูกำลังมีราคา

   ความที่อยากกิน นายมีรีบจ่ายเงินให้ราคาสูงจนเป็นที่พอใจ และสั่งว่าถ้าสามีกลับมาจะขายลูกหมูก็เอาไปให้ด้วย ถ้าไม่ขายวันหลังให้เอาเงินคืน ครั้นพ่อนายเล็กกลับมาเห็นว่าลูกหมูขายได้ราคาดีจึงตกลงขายให้ ๒ ตัว โดยให้นายเล็กเอาไปให้ นายมีพอได้ลูกหมูก็ดีใจบอกให้นายเล็กเอาลูกหมูอีกตัวหนึ่งไปขังไว้ในกรง แล้วรับลูกหมูจากมือนายเล็กมาตัวหนึ่ง หยิบมีดปลายแหลมที่เตียมไว้เดินตรงไปที่บ่อน้ำ ทันทีที่ไปถึงนายมีกดลูกหมูให้จมน้ำ

   ฝ่ายนายเล็กมองเห็นนายมีเอาหมูจุ่มน้ำมานานผิดปกติไม่ยอมเอาขึ้นมา เกิดความสงสัยจึงเดินเข้าไปดู เห็นนายมีใช้มือกดลูกหมูให้จมน้ำดิ้นทุรนทุรายเพราะหายใจไม่ออก มันพยายามดิ้น ๔ ขา ตะกุยเพื่อสูดลมหายใจอย่างสุดชีวิตส่วนนายมีนั้นเกร็งแขนกดมันเอาไว้ ลูกหมูตัวนั้น สำลักน้ำจนขับถ่อยออกมา นายเล็กถามว่า

  “ไปกดมันจมน้ำทำไม”

   “ ไม่รู้อะไร...ทำอย่างนี้ซีดี กดมันจมน้ำทำให้มันหายใจไม่ออกยิ่งดิ้นยิ่งดี ดิ้นจนขี้แตกขี้แตนยิ่งดีใหญ่ เนื้อนุ่ม ไส้สะอาดไม่มีขี้ ” นายมีอธิบาย พลางชูลูกหมูขึ้นมาดู ลูกหมูตัวนั้นมีอาการร่อแร่เต็มที กินน้ำเข้าไปจนท้องกางนายมีเขย่าหัวมันเบา ๆ ก็ฟื้นขึ้นมา

   “ เห็นไหม ไม่ตายหรอก ”

   การที่นายมีรับซื้อหมูไปส่งโรงฆ่า และเอาลูกหมูมาทำหมูหันทุกวันอย่างทารุณโหดเหี้ยมนับว่านายมี ได้สร้างกรรมไว้อย่างหนัก ไม่มีใครขายลูกหมูให้นายมีแต่แกก็หามากินได้ทุกวันอย่างไม่เกรงกลัวต่อบาปกรรม อีก ๔ ปีต่อมา วันนั้นนายมีไปธุระบ้านพี่ชาย ที่ปทุมธานีเส้นทางที่ไปใช้ทางน้ำโดยนั่งเรือหางยาวเข้าไปในคลองต่อ เสร็จธุระก็มืดค่ำแล้ว การนั่งเรือหางยาวกับคลองที่คดไปคดมา คลองแคบ ๆ โค้งสั้น ๆ อันตราย พี่ชายชวนให้ค้างด้วยแกก็ไม่ยอม

   ระหว่างทางที่กลับนั้น เรือที่นายมีนั่งเกิดอุบัติเหตุชนกันกับเรือหางยาวลำหนึ่งที่แล่นสวนทางมา เรือถึงกับแตกจมน้ำทั้งคู่ ไม่มีผู้โดยสารทั้ง ๒ ลำนอกจากนายมีส่วนคนขับบาดเจ็บเล็กน้อยตะเกียกตะกายขึ้นฝั่งได้ สำหรับนายมีนั้นหายไป

   รุ่งเช้าชาวบ้านมาช่วยกันงมหา ปรากฏว่านายมีเสียชีวิตอย่างอนาถ ใบหน้าบิดเบี้ยวตาเหลือกถลน เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลที่ถูกเศษไม้จากเรือแตกทิ้มตำ โดยเฉพาะที่ท้องมีเศษไม้หักแหลมเป็นปากฉลามเสียบคาอยู่ จากภาพศพ ชาวบ้านเชื่อว่านายมีคงได้รับบาดเจ็บจากเรือชนกัน จนไม่สามารถว่ายน้ำเข้าฝั่งได้ การตายของนายมี เหมือนลุกหมูที่ถูกกดน้ำ แล้วใช้มีดบางคมกรีดท้องหมูอย่างทารุณ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี่จะเชื่อหรือไม่ว่าเป็นเพราะ.....เเรงกรรมที่ต้องชดใช้ให้แก่ลูกหมูผู้น่าสงสารเหล่านั้น.....